در یك مطالعه بررسی شد
چرا زنان افغانستانی در ایران به مراقبت های حاملگی دسترسی ندارند؟
علیرغم این که مراقبت های دوران حاملگی در ایران برای همه زنان آبستن وجود دارد، ولی گزارش های وزارت بهداشت حاکی از این است که مرگ و میر و عوارض دوره حاملگی در بین زنان افغانستانی و فرزندان آنها، بیشتر از جمعیت ایرانی است و دلیل این مورد هم استفاده ناکافی این زنان از مراقبت های دوران حاملگی است. پژوهشگران با انجام یک مطالعه موانع دسترسی این زنان به مراقبت های حاملگی را بررسی کردند.
به گزارش نکسترو به نقل از ایسنا، ایران دومین کشوری است که بیشترین تعداد مهاجران و پناهجویان افغانستانی را در دهه های گذشته داشته است. تقریباً ۹۶ درصد از پناهجویان ثبت شده در ایران افغانستانی ها هستند و سه درصد از کل جمعیت ایران را می سازند. زنان افغانستانی به نسبت جوان هستند و نیمی از آنها در سنین باروری قرار دارند. بنا بر این این جمعیت صدمه پذیر برای تضمین سلامت مادر و کودک و کاهش نتایج نامطلوب، نیازمند مراقبت های باروری و زایمان مقرون به صرفه هستند.
در ایران از سال ۱۳۹۵ همه افغان هایی که به صورت رسمی ثبت نام شده اند، می توانند بیمه سلامت دریافت نمایند و بیمه شدگان افغانستانی می توانند از خدمات درمانی بیمه سلامت مشابه شهروندان ایرانی استفاده کنند؛ ولی وضعیت افغانستانی های فاقد مدرک معلوم نیست. با توجه به این که بیمه سلامت برای افغانستانی ها هم مراقبت های اولیه زایمان را پوشش می دهد، ولی بنظر می رسد که بیشتر زنان افغانستانی از بیمه سلامت برخوردار نیستند. همینطور بعضی از خدمات ثانویه دوران حاملگی مانند آزمایش های غربال گری و سونوگرافی پیش از زایمان در بعضی مراکز درمانی و بیمارستان ها، زیر پوشش بیمه سلامت عمومی قرار نمی گیرند.
با توجه به اینکه ایران دومین کشور دارای بیشترین تعداد پناهنده و مهاجر افغانستانی در جهان است، مطالعه ای در مورد مراقبت های زایمانی و موانع دسترسی مناسب زنان افغانستانی به این خدمات، انجام نشده است. بنا بر این پژوهشگران با انجام یک مطالعه موانع دسترسی به این خدمات را در ایران مورد بررسی قرار دادند.
برای انجام این مطالعه، پژوهشگران به سه مرکز سلامت اجتماعی که بیشترین تعداد رجوع کننده افغانستانی در تهران را داشتند، رجوع کردند و با ۳۰ زن آبستن افغانستانی مصاحبه حضوری انجام دادند. مصاحبه کنندگان دو دانشجوی دو زبانه فارغ التحصیل مامایی افغانستانی بودند و هر مصاحبه یک ساعت طول می کشید. در این مصاحبه ها سؤالاتی در مورد نگرانی ها و موانع تجربه شده برای مراقبت های دوران حاملگی عنوان شد. مصاحبه ها بعد از پیاده سازی، مورد تحلیل قرار گرفت و مقوله های مشابه دسته بندی شدند.
این زنان در بازه سنی ۱۸ تا ۴۳ سال قرار داشتند و تقریباً نیمی از آنها بی سواد بودند. کم تر از یک چهارم از آنها شاغل بودند و نیمی از آنها حداقل پنج سال در ایران اقامت داشتند. اغلب این زنان همسر افغانستانی داشتند (۲۶ نفر) و تنها چهار نفر از آنها با مرد ایرانی ازدواج کرده بودند. تنها چهار نفر از این شرکت کنندگان که مهاجر قانونی بودند، بیمه سلامت داشتند و تقریباً یک سوم از آنها (۹ نفر) به صورت غیر قانونی مهاجرت کرده بودند.
شایع ترین مسائلی که در این مطالعه توسط زنان افغانستانی عنوان شده، مشکلات مالی و نبود بیمه درمانی مقرون به صرفه با پوشش کافی برای خدمات مراقبت های دوران بارداری، بخصوص آزمایش های تشخیصی غربالگری بود. وضعیت برای افغان های فاقد مدرک حتی بدتر است، چون که آنها معمولا به سبب ترس از دستگیری و اخراج به جای مراکز دولتی به مراکز خصوصی رجوع می کنند.
همچنین علاوه بر این مشکلات، مسائلی از قبیل رفتار پرسنل، مشکلات حمل و نقل، انگ و تبعیض، نگرانی های فرهنگی، مسائل حقوقی و مهاجرتی هم بعنوان دیگر علل استفاده ناکافی آنها از خدمات مراقبت های دوران حاملگی ذکر شده است.
بیشتر شرکت کنندگان در این مطالعه بیمه درمانی نداشتند و جدا از اینکه بعضی از آنها به صورت غیر قانونی در ایران حضور دارند و نمی توانند از بیمه استفاده کنند، این بیمه در مورد بعضی از خدمات دوران حاملگی مانند غربالگری، سونوگرافی تشخیصی و آزمایش ها، پوشش مناسبی ندارد. باتوجه به همین مبحث بیشتر ایرانیها از شرکت های بیمه خصوصی با پوشش بیشتر و بازپرداخت بهتر استفاده می نمایند، ولی پناهندگان و مهاجران افغانستانی نمی توانند از این بیمه ها استفاده کنند.
مشکلات حمل و نقل هم یکی دیگر از موضوعات مهمی بود که بعضی از این شرکت کنندگان مطرح می کردند. محدودیت های مالی، وضعیت را برای افرادی که در مناطق دورافتاده زندگی می کنند، سخت تر می کند. این مساله می تواند با محدود کردن دسترسی افراد به مراقبت های بهداشتی، بر سلامت مادر و کودک تأثیر بگذارد.
شواهد نشان میدهد که وجود تبعیض درک شده، احساس رهاشدگی و انزوا در بین مهاجران و پناهندگان، می تواند تأثیر خویش را در کیفیت زندگی و رضایت درک شده فرد در جامعه میزبان منعکس کند. در این مطالعه بعضی از شرکت کنندگان تجربیات تلخی را گزارش کردند که در آن احساس تبعیض و انگ داشتند و این مساله بیشتر به سبب ملیت آنها بوده است. این مساله بنظر می رسد بیشتر به سبب نداشتن صلاحیت فرهنگی پرسنل بهداشتی است. همینطور مانع زبانی می تواند منجر به ارتباط نادرست و تجربیات تلخ رها شدن و انزوا شود. ولی معمولا مانع زبانی در ایران مطرح نیست. چون که افغانستانی ها می توانند به فارسی روان صحبت کنند. بنا بر این پژوهشگران این مطالعه سفارش می کنند که برای ارتقای صلاحیت بین فرهنگی پرسنل بهداشتی که به جوامع افغانستانی در ایران خدمت عرضه می کنند، تلاش شود.
یکی دیگر از موانع مهم برای دسترسی پناهندگان افغانستانی به مراقبت های دوران حاملگی بخصوص در بخش دولتی، ترس از اخراج بود. بنا بر این آنها ترجیح می دهند که از بخش خصوصی این خدمات را دریافت نمایند، ولی هزینه های بخش خصوصی بسیار بالاتر از توانایی این جمعیت فقیر است و همین مبحث می تواند دسترسی آنها را محدودتر کرده و منجر به عوارض و ناتوانی بیشتر آنها شود. به همین دلیل پژوهشگران این تحقیق می گویند که گسترش خدمات بهداشتی برای مهاجران و پناهندگان غیرقانونی (حداقل برای زنان باردار) باید در اولویت مسؤلان سلامت قرار گیرد تا حاملگی ایمن و سالم و همینطور سلامت فرزندان آنها تضمین شود.
محققان این مطالعه اعلام کردند که این مطالعه محدودیت ها و اشکلاتی هم داشته است. همچون اینکه حجم نمونه کوچکی داشته و نحوه انتخاب افراد در تحقیقات کمی، ممکنست بازنمایی درستی از نتایج نباشد. به قول این پژهشگران، دسترسی به زنان آبستن افغانستانی که تمایل به شرکت در مطالعه داشته باشند، محدود بود و آنها نمی توانستند زنان با پیشینه های مختلف را جذب کنند. بخصوص امکان مصاحبه با زنان دارای موقعیت اجتماعی-اقتصادی ضعیف، با وضعیت غیرقانونی و زنان دارای خانواده های مسلمان سخت گیر، کم تر بود. چون که شوهران آنها اجازه شرکت در مصاحبه را نمی دادند. همینطور باتوجه به اینکه این مطالعه در مراکز سلامت انجام شد، دسترسی به افرادی را که امکان استفاده از مراقبت های حاملگی ندارند و آن هایی که نمی خواهند از این مراقبت ها استفاده کنند، محدود می کند و همین مبحث می تواند سبب سوگیری شود. این پژوهشگران می گویند که دسترسی به این جمعیت مخفی در ایران، واقعا دشوار می باشد.
این نخستین مطالعه در ایران است که به بررسی نگرانی ها و موانع مراقبت های دوران حاملگی در زنان آبستن افغان می پردازد و یافته های این تحقیق، بر لزوم مراقبت های دوران حاملگی در دسترس و مهم تر از همه مقرون به صرفه برای زنان افغان در ایران تاکید می کند.
ارائه یک بیمه درمانی مقرون به صرفه با پوشش مناسب خدمات مراقبت های دوران بارداری، می تواند بار مالی را کم کند، دسترسی به مراقبت های دوران حاملگی را تسهیل کند و سلامت مادران و فرزندان را در بین این جمعیت صدمه پذیر تضمین کند. بنظر می رسد که وضعیت مهاجران و پناهندگان غیرقانونی افغانستانی بحرانی تر است و باید توسط آژانس های بین المللی و مقامات بهداشتی، مورد توجه قرار گیرد. مطالبی مانند ترس و نگرانی از اخراج، حداقل باید برای مادران افغانستانی غیرقانونی حذف شود تا امنیت و سلامت مطلوب مادر و کودک تضمین شود.
در انجام این تحقیق، امید دادرس، Masahiro Kihara و Takeo Nakayama پژوهشگران گروه انفورماتیک سلامت دانشگاه کیوتو ژاپن، زیبا تقی زاده و لیلا علیزاده از مرکز تحقیقات مراقبت های پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی تهران، فاطمه دادرس از گروه زنان و زایمان دانشگاه علوم پزشکی تهران، سیداحمد سید علی نقی از مرکز تحقیقات HIV/ایدز دانشگاه علوم پزشکی تهران و Masako Ono-Kihara از واحد بین رشته ای بهداشت جهانی مرکز ترویج آموزش و تحقیقات بین رشته ای دانشگاه کیوتو، با یکدیگر مشارکت داشتند.
یافته های این مطالعه به صورت مقاله علمی با عنوان «"خوب است، اما من توان پرداخت آنرا ندارم..." موانع بالقوه مراقبت های دوران حاملگی کافی در بین زنان افغان در ایران: یک مطالعه کیفی در جنوب تهران» در نشریه «BMC Pregnancy and Childbirth» انتشار یافته است.
منبع: نكسترو
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب